"15+1 Καρέ Τέχνης"
25/05 - 09/06/2020
25/05 - 09/06/2020
#04.
Βάγια Δανιηλίδου
|
Κωνσταντίνος Τοπάλης
|
πατήστε το σύμβολο "play" για να δείτε τo trailer | cliquez sur le symbole "play" pour voir le trailer
Free Camping
ταινία μικρού μήκους - court métrage
Σκεπτικό δημιουργών | Idée de l'artistes
Υπερσημείωση: η ταινία ντεμπούταρε στο short film corner του Φεστιβάλ των Καννών το 2014 και πέρα από την πανδημία, τίποτε άλλο δε φαίνεται να έχει αλλάξει…
Σημείωμα Σκηνοθετών.
Η ιστορία ξεκίνησε πριν περίπου μια δεκαετία όταν ένα ζευγάρι φίλων μας αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα στο εξωτερικό για δουλειά. Και βρήκε δουλειά. Δύο χρόνια μετά θελήσαμε να στήσουμε την επόμενη μας μικρού μήκους, με ένα περιορισμό. Ένα και μοναδικό σετ και φυσικά… λίγες μέρες γυρισμάτων. Σε λιγότερο από ένα μήνα στήθηκε το σενάριο. Σε μια καλοκαιρινή μας εξόρμηση βρήκαμε την παραλία. Η ιδέα να συνδυάσουμε τους αληθινούς χαρακτήρες σε περιβάλλον καλοκαιρινών διακοπών έδεσε και μας ενθουσίασε, παρά τις αντιξοότητες και όλους τους περιορισμούς. Θελήσαμε λοιπόν να χτίσουμε μια ιστορία για την κρίση, πριν αυτή ξεσπάσει, ή καλύτερα πριν τολμήσει να μας καταπιεί. Μια ιστορία σχεδόν από την ανάποδη. Όχι σε ένα γκρίζο αστικό περιβάλλον, αλλά στη θάλασσα, στη φύση. Όχι ένα δράμα, αλλά μια dramedy. Όχι «δύσπεπτους διαλόγους» αλλά λόγος κοινός. Το σημείο μετάβασης, η μόνιμη εκκρεμότητα να χαρακτηρίζει όλη την ιστορία, ένας ηλίθιος φόβος. Ιδέες που μας «ταλαιπωρούν», άτομα δίπλα μας, στοχασμοί, αναστοχασμοί, ειρωνεία, αυτοαμφισβήτηση και ο ήχος της θάλασσας. Το κατεξοχήν ελληνικό στοιχείο (και στοιχειό) παντού, εκνευριστικός ή και υπνωτιστικός… Και ο έρωτας, τα αρχέτυπα, τα στερεότυπα. Ο πολιτισμός, η οικογένεια, το κράτος, η ιδιοκτησία, η Ελλάδα, η Ευρώπη, και τελικά Ρουσσώ... Ο πρώτος που έχοντας περιφράξει ένα κομμάτι γης σκέφτηκε να πει «αυτό είναι δικό μου» και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών… Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, κι ωστόσο είναι παντού δεσμώτης''.
Σημείωμα Σκηνοθετών.
Η ιστορία ξεκίνησε πριν περίπου μια δεκαετία όταν ένα ζευγάρι φίλων μας αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα στο εξωτερικό για δουλειά. Και βρήκε δουλειά. Δύο χρόνια μετά θελήσαμε να στήσουμε την επόμενη μας μικρού μήκους, με ένα περιορισμό. Ένα και μοναδικό σετ και φυσικά… λίγες μέρες γυρισμάτων. Σε λιγότερο από ένα μήνα στήθηκε το σενάριο. Σε μια καλοκαιρινή μας εξόρμηση βρήκαμε την παραλία. Η ιδέα να συνδυάσουμε τους αληθινούς χαρακτήρες σε περιβάλλον καλοκαιρινών διακοπών έδεσε και μας ενθουσίασε, παρά τις αντιξοότητες και όλους τους περιορισμούς. Θελήσαμε λοιπόν να χτίσουμε μια ιστορία για την κρίση, πριν αυτή ξεσπάσει, ή καλύτερα πριν τολμήσει να μας καταπιεί. Μια ιστορία σχεδόν από την ανάποδη. Όχι σε ένα γκρίζο αστικό περιβάλλον, αλλά στη θάλασσα, στη φύση. Όχι ένα δράμα, αλλά μια dramedy. Όχι «δύσπεπτους διαλόγους» αλλά λόγος κοινός. Το σημείο μετάβασης, η μόνιμη εκκρεμότητα να χαρακτηρίζει όλη την ιστορία, ένας ηλίθιος φόβος. Ιδέες που μας «ταλαιπωρούν», άτομα δίπλα μας, στοχασμοί, αναστοχασμοί, ειρωνεία, αυτοαμφισβήτηση και ο ήχος της θάλασσας. Το κατεξοχήν ελληνικό στοιχείο (και στοιχειό) παντού, εκνευριστικός ή και υπνωτιστικός… Και ο έρωτας, τα αρχέτυπα, τα στερεότυπα. Ο πολιτισμός, η οικογένεια, το κράτος, η ιδιοκτησία, η Ελλάδα, η Ευρώπη, και τελικά Ρουσσώ... Ο πρώτος που έχοντας περιφράξει ένα κομμάτι γης σκέφτηκε να πει «αυτό είναι δικό μου» και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών… Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, κι ωστόσο είναι παντού δεσμώτης''.
Remarque: le film a fait ses débuts au coin du court métrage du Festival de Cannes en 2014 et au-delà de la pandémie rien d'autre ne semble avoir changé…
Note des cinéastes
L’histoire du « Free camping » a commencé il y a près de dix ans lorsqu'un jeune couple d’amis a dû quitter la Grèce pour chercher du travail à l'étranger. Et ils ont effectivement trouvé du travail à l'étranger. Deux ans plus tard, nous voulions monter notre prochain court métrage, avec une restriction : un seul plateau et (bien sûr) quelques jours de tournage. En moins d'un mois, le scénario était prêt. Lors d'un voyage d'été, nous avons trouvé la plage. L'idée de combiner ces vrais personnages dans un environnement de vacances d'été a excité notre enthousiasme, malgré toutes les difficultés et restrictions. Nous avons donc voulu construire une histoire sur cette crise européenne, avant que celle-ci n'éclate, ou mieux, avant qu’elle «nous avale» tous. Une histoire courte, presque à l'envers. Pas dans un environnement urbain gris, mais dans la nature, au bord de la mer. Pas une tragédie, mais une « dramedy ». Pas des "dialogues indigestes" mais un langage courant. La transition rappelle un suspense permanent qui caractérise tout le film, puis cette stupide peur. Des idées qui nous «harcèlent», des pensées, des réflexions, des sarcasmes, un doute de soi et… le bruit de la mer. Cet élément fantôme grec de premier ordre partout, ennuyeux ou hypnotisant. Et l'amour, la famille, le jeu des archétypes et des stéréotypes, la civilisation, l'État, la propriété, la Grèce, l'Europe et Rousseau...
« Le premier qui, ayant enclos un terrain, s’avisa de dire : ceci est à moi, et trouva des gens assez simples pour le croire, fut le vrai fondateur de la société civile… L’homme est né libre et partout il est dans les fers. » J.J. Rousseau
Note des cinéastes
L’histoire du « Free camping » a commencé il y a près de dix ans lorsqu'un jeune couple d’amis a dû quitter la Grèce pour chercher du travail à l'étranger. Et ils ont effectivement trouvé du travail à l'étranger. Deux ans plus tard, nous voulions monter notre prochain court métrage, avec une restriction : un seul plateau et (bien sûr) quelques jours de tournage. En moins d'un mois, le scénario était prêt. Lors d'un voyage d'été, nous avons trouvé la plage. L'idée de combiner ces vrais personnages dans un environnement de vacances d'été a excité notre enthousiasme, malgré toutes les difficultés et restrictions. Nous avons donc voulu construire une histoire sur cette crise européenne, avant que celle-ci n'éclate, ou mieux, avant qu’elle «nous avale» tous. Une histoire courte, presque à l'envers. Pas dans un environnement urbain gris, mais dans la nature, au bord de la mer. Pas une tragédie, mais une « dramedy ». Pas des "dialogues indigestes" mais un langage courant. La transition rappelle un suspense permanent qui caractérise tout le film, puis cette stupide peur. Des idées qui nous «harcèlent», des pensées, des réflexions, des sarcasmes, un doute de soi et… le bruit de la mer. Cet élément fantôme grec de premier ordre partout, ennuyeux ou hypnotisant. Et l'amour, la famille, le jeu des archétypes et des stéréotypes, la civilisation, l'État, la propriété, la Grèce, l'Europe et Rousseau...
« Le premier qui, ayant enclos un terrain, s’avisa de dire : ceci est à moi, et trouva des gens assez simples pour le croire, fut le vrai fondateur de la société civile… L’homme est né libre et partout il est dans les fers. » J.J. Rousseau
Βιογραφικό | Note biographique:
PhDc. Βάγια Δανιηλίδου
Σεναριογράφος | Σκηνοθέτις | ΜΑ Creative Writing.
Η Βάγια Δανιηλίδου σπούδασε “Σκηνοθεσία Κινηματογράφου” (Λονδίνο, LFA), “Παραγωγή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης” (Λειψία και Βερολίνο, LDVII) και Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Ανέπτυξε εκπαιδευτικά προγράμματα δημιουργικής γραφής σεναρίου και κινηματογράφου στο Λονδίνο και κύκλους σεμιναρίων για έφηβους και ενήλικες. Συνεργάστηκε με εταιρείες παραγωγής σε Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Dubaï και Κύπρο και συμμετείχε στη δημιουργία τηλεοπτικής σειράς για το δίκτυο της SONY Entertainment στο Λονδίνο. Έχει σκηνοθετήσει και έχει γράψει κερδίζοντας βραβεία και διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό (Κάννες, Μπιενάλε Μεσογείου, Βαλκανικό Φεστιβάλ, Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, Φεστιβάλ Παρισιού κ.α.). Η εργογραφία της επίσης περιλαμβάνει κινηματογραφικά σενάρια, τηλεοπτικές σειρές και διηγήματα. Είναι ιδρυτής της 24plus1 και του e-EDGE-Διαδικτυακό Εργαστήρι Γραφής και Εικόνας- του πρώτου διαδικτυακού εργαστηρίου στην Ελλάδα (www.e-edge.gr) που λειτουργεί από το 2011. Αυτό το διάστημα ολοκληρώνει την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους "Le Jardin des Miracles" (O Κήπος των Θαυμάτων).
Σεναριογράφος | Σκηνοθέτις | ΜΑ Creative Writing.
Η Βάγια Δανιηλίδου σπούδασε “Σκηνοθεσία Κινηματογράφου” (Λονδίνο, LFA), “Παραγωγή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης” (Λειψία και Βερολίνο, LDVII) και Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Ανέπτυξε εκπαιδευτικά προγράμματα δημιουργικής γραφής σεναρίου και κινηματογράφου στο Λονδίνο και κύκλους σεμιναρίων για έφηβους και ενήλικες. Συνεργάστηκε με εταιρείες παραγωγής σε Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Dubaï και Κύπρο και συμμετείχε στη δημιουργία τηλεοπτικής σειράς για το δίκτυο της SONY Entertainment στο Λονδίνο. Έχει σκηνοθετήσει και έχει γράψει κερδίζοντας βραβεία και διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό (Κάννες, Μπιενάλε Μεσογείου, Βαλκανικό Φεστιβάλ, Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, Φεστιβάλ Παρισιού κ.α.). Η εργογραφία της επίσης περιλαμβάνει κινηματογραφικά σενάρια, τηλεοπτικές σειρές και διηγήματα. Είναι ιδρυτής της 24plus1 και του e-EDGE-Διαδικτυακό Εργαστήρι Γραφής και Εικόνας- του πρώτου διαδικτυακού εργαστηρίου στην Ελλάδα (www.e-edge.gr) που λειτουργεί από το 2011. Αυτό το διάστημα ολοκληρώνει την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους "Le Jardin des Miracles" (O Κήπος των Θαυμάτων).
Κωνσταντίνος Τοπάλης
Μοντέρ |Σκηνοθέτης | Εικονολήπτης.
Ο Κωνσταντίνος Τοπάλης σπούδασε «Μοντάζ Κινηματογράφου και Τηλεόρασης» στη Θεσσαλονίκη και «Σκηνοθεσία Κινηματογράφου» στο Λονδίνο (LFA). Σπούδασε επίσης «Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές» (ΠΑ.ΜΑΚ.) και παρακολούθησε σεμινάρια για τον κινηματογράφο με τον Παντελή Βούλγαρη. Εργάστηκε σε διάφορες ταινίες (μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ), τηλεοπτικές σειρές και εταιρικά βίντεο (Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Λονδίνο, Μάντσεστερ) ως σκηνοθέτης, μοντέρ και οπερατέρ. Σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, κερδίζοντας βραβεία και διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ (Φεστιβάλ Καννών, Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, Φεστιβάλ De Cine De Barcelona κ.α.). Εργάστηκε επίσης ως επιμορφωτής εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τον κινηματογράφο σε δευτεροβάθμια σχολεία και σε φορείς εκπαίδευσης. Ο Κωνσταντίνος είναι συνιδρυτής της 24plus1 (www.team24plus1.com) και του Διαδικτυακού Εργαστηρίου e-EDGE (www.e-edge.gr). Αυτό το διάστημα ολοκληρώνει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο «Le Jardin des Miracles» (Ο Κήπος των Θαυμάτων).
Μοντέρ |Σκηνοθέτης | Εικονολήπτης.
Ο Κωνσταντίνος Τοπάλης σπούδασε «Μοντάζ Κινηματογράφου και Τηλεόρασης» στη Θεσσαλονίκη και «Σκηνοθεσία Κινηματογράφου» στο Λονδίνο (LFA). Σπούδασε επίσης «Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές» (ΠΑ.ΜΑΚ.) και παρακολούθησε σεμινάρια για τον κινηματογράφο με τον Παντελή Βούλγαρη. Εργάστηκε σε διάφορες ταινίες (μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ), τηλεοπτικές σειρές και εταιρικά βίντεο (Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Λονδίνο, Μάντσεστερ) ως σκηνοθέτης, μοντέρ και οπερατέρ. Σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες μικρού μήκους, κερδίζοντας βραβεία και διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ (Φεστιβάλ Καννών, Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, Φεστιβάλ De Cine De Barcelona κ.α.). Εργάστηκε επίσης ως επιμορφωτής εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τον κινηματογράφο σε δευτεροβάθμια σχολεία και σε φορείς εκπαίδευσης. Ο Κωνσταντίνος είναι συνιδρυτής της 24plus1 (www.team24plus1.com) και του Διαδικτυακού Εργαστηρίου e-EDGE (www.e-edge.gr). Αυτό το διάστημα ολοκληρώνει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο «Le Jardin des Miracles» (Ο Κήπος των Θαυμάτων).
PhDc. Vaya Danielidou
Scénariste | Réalisatrice | MA Creative Writing.
Vaya Danielidou a étudié la réalisation cinématographique (Londres, LFA), la production cinématographique et télévisuelle (Leipzig et Berlin, LDVII) et les Sciences Humaines, HOU. Elle a développé des programmes éducatifs pour l'écriture de scénarios créatifs et l'écriture cinématographique à Londres et des cycles de séminaires pour adolescents et adultes. Elle a travaillé avec des sociétés de production en Grèce, en Angleterre, en France, à Dubaï et à Chypre. Elle a réalisé et écrit ayant reçu des prix et distinctions en Grèce et à l'étranger (Cannes, Biennale de la Méditerranée, Festival des Balkans, Festival de New York, Festival de Paris, etc.). Vaya est la fondatrice de 24plus1 et e-EDGE - Internet Writing and Image Laboratory - le premier laboratoire en ligne en Grèce www.e-edge.gr. Actuellement, elle termine son premier long métrage « Le Jardin des Miracles ».
Konstantinos Topalis
Monteur | Réalisateur | Directeur de photographie.
Konstantinos Topalis a étudié le "Montage cinématographique et télévisuel" à Thessalonique et la "Réalisation de films" à Londres (LFA). Il a également suivi des "Études internationales et européennes" (PA.MAK.) et a assisté à des séminaires de cinéma avec Pantelis Voulgaris. Il a travaillé sur divers films (fiction, documentaires), séries télévisées et vidéos d'entreprise (Thessalonique, Athènes, Londres, Manchester) en tant que réalisateur, monteur et caméraman. Il a réalisé plusieurs courts métrages, remporté des prix et distinctions dans divers festivals (Festival de Cannes, Festival de New York, Festival De Cine De Barcelona, etc.). Il a également travaillé comme formateur de programme d'éducation au cinéma dans des écoles secondaires et dans des établissements d'enseignement. Konstantinos est co-fondateur de 24plus1 et du e-EDGE Internet Lab (www.e-edge.gr). Il termine actuellement son premier long métrage, "Le Jardin des Miracles".
Scénariste | Réalisatrice | MA Creative Writing.
Vaya Danielidou a étudié la réalisation cinématographique (Londres, LFA), la production cinématographique et télévisuelle (Leipzig et Berlin, LDVII) et les Sciences Humaines, HOU. Elle a développé des programmes éducatifs pour l'écriture de scénarios créatifs et l'écriture cinématographique à Londres et des cycles de séminaires pour adolescents et adultes. Elle a travaillé avec des sociétés de production en Grèce, en Angleterre, en France, à Dubaï et à Chypre. Elle a réalisé et écrit ayant reçu des prix et distinctions en Grèce et à l'étranger (Cannes, Biennale de la Méditerranée, Festival des Balkans, Festival de New York, Festival de Paris, etc.). Vaya est la fondatrice de 24plus1 et e-EDGE - Internet Writing and Image Laboratory - le premier laboratoire en ligne en Grèce www.e-edge.gr. Actuellement, elle termine son premier long métrage « Le Jardin des Miracles ».
Konstantinos Topalis
Monteur | Réalisateur | Directeur de photographie.
Konstantinos Topalis a étudié le "Montage cinématographique et télévisuel" à Thessalonique et la "Réalisation de films" à Londres (LFA). Il a également suivi des "Études internationales et européennes" (PA.MAK.) et a assisté à des séminaires de cinéma avec Pantelis Voulgaris. Il a travaillé sur divers films (fiction, documentaires), séries télévisées et vidéos d'entreprise (Thessalonique, Athènes, Londres, Manchester) en tant que réalisateur, monteur et caméraman. Il a réalisé plusieurs courts métrages, remporté des prix et distinctions dans divers festivals (Festival de Cannes, Festival de New York, Festival De Cine De Barcelona, etc.). Il a également travaillé comme formateur de programme d'éducation au cinéma dans des écoles secondaires et dans des établissements d'enseignement. Konstantinos est co-fondateur de 24plus1 et du e-EDGE Internet Lab (www.e-edge.gr). Il termine actuellement son premier long métrage, "Le Jardin des Miracles".
|
|
|
Film Review.
Το Free Camping είναι μια μικρή – σε μήκος – ταινία, μα, ταυτόχρονα, μεγάλη σε προβληματισμό. Ένα κλασικό μοτίβο στην εγχώρια κυβερνητική ρητορική είναι η ανάγκη η χώρα να εξάγει αυτό που αποκαλείται «το κύριο προϊόν της», δηλαδή τον τουρισμό. Να πουλήσει τη μεγάλη ακτογραμμή που βρέχεται από γαλανή και καθαρή θάλασσα και όπου ενίοτε δεσπόζουν τα μεγάλα ξενοδοχεία. Οι επικριτές αυτής της ρητορικής συχνά θυμούνται πως το επιχείρημα αυτό δεν απέχει πολύ από ένα σλόγκαν που κυκλοφορούσε τις δεκαετίες του 1970 και 1980, ένα σλόγκαν που καθιστούσε τη χώρα έναν ιδιότυπο, ευρωπαϊκά εξωτικό και ιθαγενώς γραφικό, παράδεισο που προσέφερε τα περίφημα 3 "S": Sea, Sun and Sex.
Εδώ λοιπόν θα μιλήσουμε – χάρη στην ταινία των Βάγια Δανιηλίδου και Κωνσταντίνου Τοπάλη – για διακοπές. Για μπόλικη θάλασσα, για μπόλικο ήλιο και ίσως και για λίγο σεξ. Ο Μίμης και η Θεανώ καταφθάνουν έτοιμοι για τις διακοπές τους. Ταξίδεψαν από την κεντρική Ευρώπη στη Χαλκιδική. Και τώρα αντικρίζουν ένα φράχτη. Ένα φράχτη που περικλείει μια ιδιωτική παραλία, ένα φράχτη που αποκλείει, ακριβώς όπως κάνει κάθε είδους σύνορο. Θα τον διασχίσουν και θα στήσουν «ελεύθερα» τη σκηνή τους. Η εισαγωγή τελειώνει, το free camping αρχίζει. Η επόμενη μέρα ξημερώνει στο μικρό κολπίσκο. Μπόλικος ήλιος και θάλασσα. Αν ο "Ξένος" του Άλμπερ Καμύ μας έδειξε πως αρκεί ο εκτυφλωτικός ήλιος που αντανακλάται στην πυρακτωμένη άμμο για να γίνει ένα φονικό, στο "Free Camping" ο ήλιος μοιάζει επίμονα να ξεθωριάζει τη φωτογραφία της ταινίας. Πληθωρικός (ή ανοικονόμητος) ο Μίμης, πιάνει όλο την κουβέντα με την κομψή, μες το μαγιό της, Θεανώ όμως ύστερα από λίγο η κουβέντα εκπνέει ή οδηγεί, πάντα με τρόπο χαζό, στη σύγκρουση. Μοιάζει με έναν ελαττωματικό Ζορμπά ο Μίμης, τον οποίο η επάνοδος στην πατρίδα (ή η συνθήκη των διακοπών) μετατρέπει σταδιακά σε «Ελληναρά» ή απλώς σε έναν ενήλικα που αρνείται πλήρως να ενηλικιωθεί.
Η ταινία των Δανιηλίδου - Τοπάλη είναι έξυπνη, μεστή σε ιδέες και συμβολισμούς. Ξεκινώντας από τον τίτλο: η έννοια του «ελεύθερου κάμπινγκ» είναι αμφίσημη. Ανάλογα με την οπτική, η πρακτική του απελευθερώνει το δημόσιο αγαθό της παραλίας ή αντιθέτως, παραβιάζει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας κάποιου άλλου. Τι οριοθετεί την ιδιοκτησία; Ένας φράχτης, άλλοτε ταπεινός και άλλοτε επιβλητικός, όπως τα σύνορα των χωρών. Τέτοια σύνορα διασχίζει συχνά το ζευγάρι της ταινίας (όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοι νομάδες της γενιάς τους), καθώς ζουν και εργάζονται στην Ολλανδία. Πρόκειται για τα σύνορα που υποτίθεται πως καταργεί η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Όμως, τότε γιατί αγχώνονται τόσο ο Μίμης και η Θεανώ στην ταινία; Μήπως διαισθάνονται πως η περίφημη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι μόνο επί χάρτου και πως τα σύνορα πραγματικά διασχίζει μόνο όποιος διαθέτει χρήματα; Το ζευγάρι δεν μπορεί να βρει την ηρεμία που υπόσχονται οι διακοπές. Το ζευγάρι κατασκηνώνει «ελεύθερα», δηλαδή «παράνομα». Φοβούνται την αστυνομία, κοιτούν με αγωνία έναν φαινομενικά ακίνδυνο τύπο, κάποιον που απλώς αναζητά τόπο για την ούρηση και έναν ξένο λουόμενο που διασχίζει την παραλία με τη ξεχαρβαλωμένη ομπρέλα του.
Το Free Camping δεν περιορίζεται σε μια μονοσήμαντη ερμηνεία. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ελαττώματα, επίσης ελαττώματα έχουν οι δυο ήρωες. Αποτελούν δυο στερεότυπα που αυτοπαρωδούνται. Δυο ενήλικες που πασχίζουν να ενηλικιωθούν, που ακόμα τους καθορίζει η «μητέρα» (η πραγματική μητέρα ή το κράτος ως μητρική προστασία), μια Ελλάδα έρμαιο ακόμα των παραδοσιακών και συχνά δυσλειτουργικών δομών της.
Δημήτρης Δρένος - Dimitris Drenos
κριτικός κινηματογράφου - Critique de cinéma.
- - - - - - - - - - - -
Critique cinématographique.
« Free Camping » est un court – en longueur – métrage mais, en même temps, long en réflexions. Un thème classique dans la rhétorique des gouvernements nationaux c’est la nécessité pour le pays d’exporter ce qu’on appelle « son produit principal », le tourisme. De vendre le grand littoral baigné par une mer bleue et limpide et où dominent parfois les grands hôtels. Les détracteurs de cette rhétorique se rappellent souvent que cet argument n’est pas éloigné du slogan qui était répandu dans les années 1970 et 1980 ; un slogan qui faisait du pays un paradis européen particulier, exotique et pittoresquement autochtone qui offrait les fameux 3 "S" : « Sea, Sun and Sex ».
On parlera donc ici – grâce au film de Vaya Daniilidou et Konstantinos Topalis – de vacances. De plein de mer, de plein de soleil et peut-être d’un peu de sexe. Mimis et Theano arrivent, tout prêts pour leurs vacances. Ils ont voyagé de l’Europe centrale jusqu’en Chalcidique. Et maintenant, ils sont devant une clôture. Une clôture qui entoure une plage privée, une clôture qui exclut, exactement comme tout type de frontière. Ils la traverseront et y installeront « librement » leur tente. Fin de l’introduction, le free camping commence. Le lendemain, le jour se lève dans une petite crique. Plein de soleil et de mer. Si « L’étranger » d’Albert Camus nous a montré qu’il suffisait d’un soleil aveuglant reflétant sur le sable incandescent pour qu’un meurtre ait lieu, dans "Free Camping" le soleil semble estomper avec ténacité la photographie du film. Exubérant (ou incontrôlable) Mimis engage tout le temps la conversation avec l’élégante, dans son maillot de bain, Theano mais, peu après, la conversation cesse ou mène, toujours d’une manière stupide, au conflit. Mimis ressemble à un Zorbas défectueux dont le retour au pays natal (ou la condition des vacances) transforme progressivement en « Grec traditionnel » ou tout simplement en un adulte qui refuse complètement de grandir.
Le film de Daniilidou – Topalis est intelligent, riche en idées et symbolismes. Commençant par le titre : la notion de « camping sauvage » est ambiguë. Selon le point de vue, la pratique libère le bien public qu’est la plage ou, à l’inverse, viole le droit de propriété de quelqu’un d’autre. Qu’est-ce qui délimite la propriété ? Une clôture, parfois humble et parfois imposante, comme les frontières des pays. Le couple du film traverse souvent des frontières comme celles-ci (comme beaucoup d’autres nomades modernes de leur génération), puisqu’ils vivent et travaillent aux Pays-Bas. Il s’agit de frontières que l’unification européenne est censée abolir. Mais alors, pourquoi Mimis et Theano sont-ils si anxieux dans le film ? Ressentent-ils peut-être que la fameuse intégration européenne n’existe que sur les papiers et que seuls ceux qui ont de l’argent franchissent vraiment les frontières ? Le couple ne retrouve pas le calme que promettent les vacances. Le couple campe « sauvagement » c’est-à-dire « illégalement ». Ils ont peur de la police, ils regardent avec inquiétude un type apparemment inoffensif, quelqu’un qui cherche juste un endroit pour uriner et un nageur étranger qui traverse la plage avec son parasol en lambeaux.
Free Camping ne se limite pas à une interprétation unique. Si l’Union européenne a des défauts, les deux héros aussi. Ils représentent deux stéréotypes auto-parodiés. Deux adultes qui peinent à grandir, toujours déterminés par la « mère » (la vraie mère ou l’état en tant que protection maternelle), une Grèce toujours en proie à ses structures traditionnelles et souvent dysfonctionnelles.
Το Free Camping είναι μια μικρή – σε μήκος – ταινία, μα, ταυτόχρονα, μεγάλη σε προβληματισμό. Ένα κλασικό μοτίβο στην εγχώρια κυβερνητική ρητορική είναι η ανάγκη η χώρα να εξάγει αυτό που αποκαλείται «το κύριο προϊόν της», δηλαδή τον τουρισμό. Να πουλήσει τη μεγάλη ακτογραμμή που βρέχεται από γαλανή και καθαρή θάλασσα και όπου ενίοτε δεσπόζουν τα μεγάλα ξενοδοχεία. Οι επικριτές αυτής της ρητορικής συχνά θυμούνται πως το επιχείρημα αυτό δεν απέχει πολύ από ένα σλόγκαν που κυκλοφορούσε τις δεκαετίες του 1970 και 1980, ένα σλόγκαν που καθιστούσε τη χώρα έναν ιδιότυπο, ευρωπαϊκά εξωτικό και ιθαγενώς γραφικό, παράδεισο που προσέφερε τα περίφημα 3 "S": Sea, Sun and Sex.
Εδώ λοιπόν θα μιλήσουμε – χάρη στην ταινία των Βάγια Δανιηλίδου και Κωνσταντίνου Τοπάλη – για διακοπές. Για μπόλικη θάλασσα, για μπόλικο ήλιο και ίσως και για λίγο σεξ. Ο Μίμης και η Θεανώ καταφθάνουν έτοιμοι για τις διακοπές τους. Ταξίδεψαν από την κεντρική Ευρώπη στη Χαλκιδική. Και τώρα αντικρίζουν ένα φράχτη. Ένα φράχτη που περικλείει μια ιδιωτική παραλία, ένα φράχτη που αποκλείει, ακριβώς όπως κάνει κάθε είδους σύνορο. Θα τον διασχίσουν και θα στήσουν «ελεύθερα» τη σκηνή τους. Η εισαγωγή τελειώνει, το free camping αρχίζει. Η επόμενη μέρα ξημερώνει στο μικρό κολπίσκο. Μπόλικος ήλιος και θάλασσα. Αν ο "Ξένος" του Άλμπερ Καμύ μας έδειξε πως αρκεί ο εκτυφλωτικός ήλιος που αντανακλάται στην πυρακτωμένη άμμο για να γίνει ένα φονικό, στο "Free Camping" ο ήλιος μοιάζει επίμονα να ξεθωριάζει τη φωτογραφία της ταινίας. Πληθωρικός (ή ανοικονόμητος) ο Μίμης, πιάνει όλο την κουβέντα με την κομψή, μες το μαγιό της, Θεανώ όμως ύστερα από λίγο η κουβέντα εκπνέει ή οδηγεί, πάντα με τρόπο χαζό, στη σύγκρουση. Μοιάζει με έναν ελαττωματικό Ζορμπά ο Μίμης, τον οποίο η επάνοδος στην πατρίδα (ή η συνθήκη των διακοπών) μετατρέπει σταδιακά σε «Ελληναρά» ή απλώς σε έναν ενήλικα που αρνείται πλήρως να ενηλικιωθεί.
Η ταινία των Δανιηλίδου - Τοπάλη είναι έξυπνη, μεστή σε ιδέες και συμβολισμούς. Ξεκινώντας από τον τίτλο: η έννοια του «ελεύθερου κάμπινγκ» είναι αμφίσημη. Ανάλογα με την οπτική, η πρακτική του απελευθερώνει το δημόσιο αγαθό της παραλίας ή αντιθέτως, παραβιάζει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας κάποιου άλλου. Τι οριοθετεί την ιδιοκτησία; Ένας φράχτης, άλλοτε ταπεινός και άλλοτε επιβλητικός, όπως τα σύνορα των χωρών. Τέτοια σύνορα διασχίζει συχνά το ζευγάρι της ταινίας (όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοι νομάδες της γενιάς τους), καθώς ζουν και εργάζονται στην Ολλανδία. Πρόκειται για τα σύνορα που υποτίθεται πως καταργεί η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Όμως, τότε γιατί αγχώνονται τόσο ο Μίμης και η Θεανώ στην ταινία; Μήπως διαισθάνονται πως η περίφημη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι μόνο επί χάρτου και πως τα σύνορα πραγματικά διασχίζει μόνο όποιος διαθέτει χρήματα; Το ζευγάρι δεν μπορεί να βρει την ηρεμία που υπόσχονται οι διακοπές. Το ζευγάρι κατασκηνώνει «ελεύθερα», δηλαδή «παράνομα». Φοβούνται την αστυνομία, κοιτούν με αγωνία έναν φαινομενικά ακίνδυνο τύπο, κάποιον που απλώς αναζητά τόπο για την ούρηση και έναν ξένο λουόμενο που διασχίζει την παραλία με τη ξεχαρβαλωμένη ομπρέλα του.
Το Free Camping δεν περιορίζεται σε μια μονοσήμαντη ερμηνεία. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ελαττώματα, επίσης ελαττώματα έχουν οι δυο ήρωες. Αποτελούν δυο στερεότυπα που αυτοπαρωδούνται. Δυο ενήλικες που πασχίζουν να ενηλικιωθούν, που ακόμα τους καθορίζει η «μητέρα» (η πραγματική μητέρα ή το κράτος ως μητρική προστασία), μια Ελλάδα έρμαιο ακόμα των παραδοσιακών και συχνά δυσλειτουργικών δομών της.
Δημήτρης Δρένος - Dimitris Drenos
κριτικός κινηματογράφου - Critique de cinéma.
- - - - - - - - - - - -
Critique cinématographique.
« Free Camping » est un court – en longueur – métrage mais, en même temps, long en réflexions. Un thème classique dans la rhétorique des gouvernements nationaux c’est la nécessité pour le pays d’exporter ce qu’on appelle « son produit principal », le tourisme. De vendre le grand littoral baigné par une mer bleue et limpide et où dominent parfois les grands hôtels. Les détracteurs de cette rhétorique se rappellent souvent que cet argument n’est pas éloigné du slogan qui était répandu dans les années 1970 et 1980 ; un slogan qui faisait du pays un paradis européen particulier, exotique et pittoresquement autochtone qui offrait les fameux 3 "S" : « Sea, Sun and Sex ».
On parlera donc ici – grâce au film de Vaya Daniilidou et Konstantinos Topalis – de vacances. De plein de mer, de plein de soleil et peut-être d’un peu de sexe. Mimis et Theano arrivent, tout prêts pour leurs vacances. Ils ont voyagé de l’Europe centrale jusqu’en Chalcidique. Et maintenant, ils sont devant une clôture. Une clôture qui entoure une plage privée, une clôture qui exclut, exactement comme tout type de frontière. Ils la traverseront et y installeront « librement » leur tente. Fin de l’introduction, le free camping commence. Le lendemain, le jour se lève dans une petite crique. Plein de soleil et de mer. Si « L’étranger » d’Albert Camus nous a montré qu’il suffisait d’un soleil aveuglant reflétant sur le sable incandescent pour qu’un meurtre ait lieu, dans "Free Camping" le soleil semble estomper avec ténacité la photographie du film. Exubérant (ou incontrôlable) Mimis engage tout le temps la conversation avec l’élégante, dans son maillot de bain, Theano mais, peu après, la conversation cesse ou mène, toujours d’une manière stupide, au conflit. Mimis ressemble à un Zorbas défectueux dont le retour au pays natal (ou la condition des vacances) transforme progressivement en « Grec traditionnel » ou tout simplement en un adulte qui refuse complètement de grandir.
Le film de Daniilidou – Topalis est intelligent, riche en idées et symbolismes. Commençant par le titre : la notion de « camping sauvage » est ambiguë. Selon le point de vue, la pratique libère le bien public qu’est la plage ou, à l’inverse, viole le droit de propriété de quelqu’un d’autre. Qu’est-ce qui délimite la propriété ? Une clôture, parfois humble et parfois imposante, comme les frontières des pays. Le couple du film traverse souvent des frontières comme celles-ci (comme beaucoup d’autres nomades modernes de leur génération), puisqu’ils vivent et travaillent aux Pays-Bas. Il s’agit de frontières que l’unification européenne est censée abolir. Mais alors, pourquoi Mimis et Theano sont-ils si anxieux dans le film ? Ressentent-ils peut-être que la fameuse intégration européenne n’existe que sur les papiers et que seuls ceux qui ont de l’argent franchissent vraiment les frontières ? Le couple ne retrouve pas le calme que promettent les vacances. Le couple campe « sauvagement » c’est-à-dire « illégalement ». Ils ont peur de la police, ils regardent avec inquiétude un type apparemment inoffensif, quelqu’un qui cherche juste un endroit pour uriner et un nageur étranger qui traverse la plage avec son parasol en lambeaux.
Free Camping ne se limite pas à une interprétation unique. Si l’Union européenne a des défauts, les deux héros aussi. Ils représentent deux stéréotypes auto-parodiés. Deux adultes qui peinent à grandir, toujours déterminés par la « mère » (la vraie mère ou l’état en tant que protection maternelle), une Grèce toujours en proie à ses structures traditionnelles et souvent dysfonctionnelles.
Προσωπική / Εταιρική Ιστοσελίδα | Site Web personnel / d'entreprise:
www.team24plus1.com
www.e-edge.gr
Σελίδα Facebook | Page Facebook:
www.facebook.com/vayadanielidou
www.facebook.com/konstantinostopalis
|
Διοργάνωση | Organisateurs:
|
Yποστηρικτές | Avec le soutien de:
|
15+1 CARRÉS D'ART
© 24plus1 - COPYRIGHT 2020-2021. ALL RIGHTS RESERVED.
© 24plus1 - COPYRIGHT 2020-2021. ALL RIGHTS RESERVED.
15+1 CARRÉS D'ART
|
24plus1
|
